Το έχω ομολογήσει πολλές φορές ότι η απίστευτη ικανότητα της φύσης να ανταπεξέρχεται στις δυσκολίες και να βρίσκει τελικά το δρόμο της, με αφήνει άφωνο από θαυμασμό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η δυσκολία είμαι εγώ που με τους όποιους χειρισμούς μου πιστεύω τους χαλούσα το πρόγραμμα και αναχαίτιζα τις προσπάθειές τους για ανάπτυξη. Μετά από αυτές τις 15 μέρες λοιπόν που αναγκαστικά τις άφησα στην ησυχία τους, μου απέδειξαν έμπρακτα ότι εκείνα ξέρουν καλύτερα τι πρέπει να κάνουν.
Οπότε περιόρισα κι εγώ τις παρεμβάσεις μου στο ελάχιστο. Έδωσα σε όλα από ένα μικρό κομμάτι ζαχαροζύμαρο για μια μικρή ενίσχυση και μετέφερα 2-3 από τα πενταράκια σε δεκάρες αφού είχαν αναπτυχθεί αρκετά.
Ακόμη έκανα μια συνένωση στο No1 που επέμενε μετά από επανειλημμένες προσπάθειες να παραμένει αβασίλευτο, με το Νο9 που είχε και το λιγότερο πληθυσμό. Ένα πλαίσιο-κηφηνοπαγίδα είχε γεμίσει τόσο πολύ που εμπόδιζε την ομοιόμορφη ανάπτυξη των άλλων πλαισίων και αφαιρέθηκε. Και έτσι είχαμε μια μικρή απολαβή σε κερήθρα με μέλι…
και γύρη…
Τέλος, μπήκε βασιλικό διάφραγμα στο Νο5 αφού πρώτα χάλασα 2-3 βασιλοκύτταρα που είχαν κάνει στην άκρη 2 πλαισίων.
Για να δούμε πως θα προχωρήσουν για τις επόμενες 3 βδομάδες που θα τα ξαναεπισκεφτώ. Ελπίζω να έχουν προχωρήσει αρκετά μιας και αρκετές ανθοφορίες βρίσκονται σε εξέλιξη στην περιοχή. Βάτος και ευκάλυπτος έχουν ξεκινήσει γερά και ελπίζω και τα θυμάρια από την γύρω περιοχή να συνεισφέρουν κι αυτά.
Αναρτήσεις
