Λαδομέλισσο (Έχε γειά!)

Η από καιρό προγραμματισμένη επίσκεψη στο λαδομέλισσο πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Αφήσαμε να πάρει η μέρα για τα καλά και να ζεστάνει ο καιρός. Έτσι, αν ήταν ακόμα μέσα και ζωντανό, θα μας το έδειχνε αμέσως.
Φθάνοντας στην ελιά όμως, δεν υπήρχε καμία κίνηση.


Βγάλαμε το προστατευτικό νάιλον που είχαμε τυλίξει στον κορμό και δυστυχώς οι φόβοι μας επαληθεύτηκαν.


Το μελίσσι δεν ήταν εκεί.
Έτσι ξεκινήσαμε την έρευνα για να δούμε τι μπορεί να ήταν αυτό που έδιωξε (το προτιμώ από το «σκότωσε») το μελισσάκι.
Γύρω από τον κορμό και μπροστά από την είσοδο δεν υπήρχε κανένα ίχνος από νεκρές μέλισσες. Λογικό, εν μέρει, εφόσον ήταν περισσότερο από 2 μήνες από την τελευταία φορά που μέλισσες μπαινόβγαιναν στην κουφάλα.
Μπροστά στην είσοδο και ακριβώς από κάτω της υπήρχαν έντονα ίχνη (από απεκκρίσεις μελισσών ???)


Στο εσωτερικό, απόλυτη ησυχία.


Ξεκινήσαμε σιγά-σιγά να αφαιρούμε τμήματα της κηρήθρας.


Επιστρατεύσαμε ένα μαχαιράκι, ένα ψιλό λαμάκι και 2 κλαράκια, καθώς δεν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο από τα εργαλεία μας (π.χ. ξέστρο) για το φόβο μετάδοσης τυχόν αρρώστιας.


Τα τμήματα που αφαιρούσαμε ήταν εντελώς κενά. Δεν υπήρχαν μέλισσες πάνω ή μέσα τους, αλλά ούτε και δείγματα τροφών ή γόνου. Ακόμα και το κερί τους ήταν πολύ ελαφρύ και κατά τμήματα λεπτό, σαν να ήταν χτισμένο από φύλλα τσιγαρόχαρτο (κηρόσκωρος?). Η εξόρυξη συνεχιζόταν αδιάκοπα. Το βάθος της κουφάλας; Α-ΠΙ-ΣΤΕΥ-ΤΟ! Συνολικά σε ύψος θα ήταν περίπου 65 με 70 πόντους!!! Όσο προχωρούσαμε σε βάθος, έβγαιναν και κάποια τμήματα με μέλι αλλά και υγρασία. Με το δύσκολο πιάσιμο όμως, μας έβγαιναν ψιλο-λιωμένα. Κάποια σημεία με κίτρινα στίγματα επάνω μαρτυρούσαν την ανάπτυξη της μούχλας.
Και ξαφνικά… φως!


Από το πίσω μέρος μια μικρή αχτίδα φωτός. Αφαιρούμε ένα ακόμη τμήμα και το φώς γίνεται εντονότερο.


Στο πίσω μέρος του κορμού υπάρχει και άλλο άνοιγμα.


Ελαφρά καλυμμένο με χώμα, αφού βρίσκεται λίγο χαμηλότερα από το επίπεδο του εδάφους, φαινόταν με δυσκολία.


Ίσως εκεί να βρίσκεται και η λύση του μυστηρίου.
Το μελίσσι, ζώντας σε αυτό το χώρο από την περασμένη άνοιξη και με την περσινή ανομβρία, ουσιαστικά δεν απειλήθηκε ποτέ από το νερό. Όμως, οι πρώτες φθινοπωρινές βροχές θα το έφεραν σε δύσκολη θέση και καθώς προχωρούσαμε προς το χειμώνα δεν αποκλείεται σε μια νεροποντή ένα τμήμα της κουφάλας να πλημμύρισε ωθώντας το σμήνος να μετακομίσει κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες.
Τέλος, πήραμε κάποια τμήματα της κηρήθρας για μια επιπλέον εξέταση στο ΙΓΕ…



Καλή τύχη λοιπόν στο λαδομέλισσο και να ευχαριστήσω εδώ τον mano και τον Γιάννη για τις πολύτιμες συμβουλές τους.