Ένα το κρατούμενο…

Στο χθεσινό μάθημα, η παραδοθείσα ύλη ήταν σχετικά περιορισμένη αλλά άκρως βασική. Ο καθηγητής μας (Ν. Εμμανουήλ) θέλησε να δώσει τις βάσεις πάνω στις οποίες θα χτίσει στη συνέχεια την υπόλοιπη θεωρία.
Το σύνολο σχεδόν των όσων ειπώθηκαν χθες στην τάξη, το γνώριζα. Όμως η γλαφυρότητα του λόγου του και η επιλεκτική αναφορά των λεπτομερειών που κάνουν τη διαφορά, οδήγησε συνειρμικά τη σκέψη μου για μια ακόμα φορά στο μαγικό τρόπο που η φύση έχει αγκαλιάσει τον κόσμο της μέλισσας. Ο τρόπος που ένα αυγό γεννιέται από την μάνα-μέλισσα (βασίλισσα), πιστό αντίγραφο κάθε άλλου αυγού, μέσα από μια «επιλεκτική» διαδικασία που ακολουθεί, καταλήγει να γίνει είτε εργάτρια, είτε κηφήνας είτε βασίλισσα. Και κατά πρώτο λόγο είναι αν θα γονιμοποιηθεί ή όχι. Όταν λοιπόν ο βιολογικός κύκλος στερηθεί αυτή τη δυνατότητα της επιλογής, η διαδικασία είναι μονοσήμαντη ώστε να παραχθούν οι συνθήκες εκείνες οι οποίες θα επαναφέρουν αυτή τη δυνατότητα. Ήτοι, παράγονται κηφήνες με σκοπό την (επανα)γονιμοποίηση της βασίλισσας και την αποκατάσταση της λειτουργίας του βιολογικού κύκλου. Αυτή η διέξοδος που βρίσκει η φύση ώστε να συμπληρώσει το κομμάτι του παζλ που υπολείπεται και να ανταπεξέλθει σε μια (παροδική) ανωμαλία είναι που χθες επέτεινε ακόμα περισσότερο τον θαυμασμό μου γι’ αυτό πλάσμα. Και όχι μόνο. Και το σεβασμό μου, αφού πρέπει είναι το πιο ευλογημένο της φύσης. Και θεωρώ τη φύση, τη Σοφία του Θεού στην πλάση.