Εξοπλισμός

Από τις αρχές του προηγούμενου μήνα, άρχισα σιγά-σιγά να προμηθεύομαι κάποιο βασικό μελισσοκομικό εξοπλισμό. Ξεκίνησα με τη μελισσοκομική μάσκα μιας και ήδη είχαν αρχίσει στο ΙΓΕ οι επισκέψεις στο μελισσοκομείο. Από τις επιλογές που είχα ήταν η πιο πρακτική, άνετη & βολική. Με ελεύθερη περιμετρική όραση και σταθερή αφού κατεβαίνει χαμηλά στο στέρνο και με λάστιχο κρατάει κάτω από τις μασχάλες. Τουλάχιστον στις 3-4 φορές που την χρησιμοποίησα, δεν μετάνιωσα για αυτή την επιλογή.

Ακολούθησε η αγορά του ξέστρου. Κλασσικό στο σχήμα, αρκετά μακρύ (αν και πιστεύω ότι θα ήθελε άλλα 10 με 15 mm!) και αρκετά ελαφρύ (τουλάχιστον σε σχέση με αυτό της σχολής).
Ακόμα, μια λαβή για το πιάσιμο των πλαισίων και έναν «κατσαρωτή» σύρματος.
Για καπνιστήρι, αν και υπήρχε μια σχετική ποικιλία, δεν βρήκα κάτι που να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Γι’ αυτό μάλλον θα ακολουθήσει μια σχετική έρευνα αγοράς. Το θέμα είναι ότι τα καταστήματα με είδη μελισσοκομίας που γνωρίζω στην Αθήνα, είναι κάνα-δυό. (και αυτά με αναφορές από τα περιοδικά. Τα περισσότερα είναι επαρχία).
Το σημαντικότερο πάντως, πιστεύω, είναι η προμήθεια των κυψελών/πλαισίων που θα πρέπει να τηρούν κάποιες προδιαγραφές. Με σωστή και γερή κατασκευή, από καλό ξύλο και με τις σωστές διαστάσεις. Και σε αυτή την περίπτωση μάλλον η προμήθεια από την επαρχία είναι μονόδρομος.
Για το συγκεκριμένο είδος, έχω σχηματίσει την γνώμη ότι, καλό θα είναι οι κυψέλες και τα τμήματά τους να είναι όλα του ίδιου εργοστασίου ώστε να μην δημιουργείται πρόβλημα όταν γίνονται συνθέσεις (διπλά πατώματα, κινητές βάσεις, καπάκια, κτλ).

Η έρευνα αγοράς συνεχίζεται…

ΥΓ: Αν κάποιος φίλος μελισσοκόμος έχει να προτείνει κάποιο κατάστημα για την προμήθεια εξοπλισμού/κυψελών, είναι ευπρόσδεκτος. Και επειδή σαν ανάρτηση σχολίου μπορεί να θεωρηθεί διαφήμιση, μπορεί αν θέλει να το στείλει στο email μου.

Λαδομέλισσο (Η πρώτη επαφή)

Σάββατο πρωί-πρωί και ήμαστε στο χωριό για την καθιερωμένη «ελαιοσυγκομιδή». Κουβέντα στην κουβέντα, ανοίξαμε και το κεφάλαιο Μελισσοκομία. Και τότε ο θείος (μόνιμος κάτοικος του χωριού) ρίχνει τη βόμβα: “Δεν πάτε να πιάστε ένα μελίσσι πού έχει μπει στην κουφάλα μια ελιάς και δεν μ’ αφήνει να την μαζέψω;”
…σιγή(!!!) και κρυφά χαμόγελα...
Είχε ήδη φτάσει απόγευμα, οπότε και αποφασίσαμε να μην της ενοχλήσουμε αφού μετά από μέρες με άστατο καιρό θα είχαν μια έντονη δραστηριότητα δράττοντας την ευκαιρία της προσωρινής καλοκαιρίας. Μείναμε με τις λίγες περιγραφές του θείου και φτιάχναμε σενάρια για τον τρόπο που θα το απομακρύναμε από μέσα από την ελιά.
Την επομένη, πήγαμε για αυτοψία. Μαζί και το κινητό, με την ιδιότητα της φωτογραφικής μηχανής. Με της οδηγίες του θείου, βρήκαμε την ελιά, όχι όμως και το μελίσσι. Τουλάχιστον όχι αμέσως, αφού μετά από έναν πιο προσεκτικό έλεγχο βρέθηκε πολύ χαμηλά στη σχισμή του κορμού της ελιάς.

      

Αρκετά δυσδιάκριτο αφού εκτός από την περίεργη θέση του, η πρωινή δροσιά δεν άφηνε και το περιθώριο οποιασδήποτε δραστηριότητας από της μέλισσες ώστε να προδώσει τη θέση του. Όμως, περνώντας η ώρα, άρχιζε και η δραστηριότητα και δειλά-δειλά έβγαινε μία-μία μέλισσα και πετούσε έξω.

      

Δε σας κρύβω ότι όσο παρατηρούσα το μελίσσι και τη «φωλιά» του, άλλαζαν και οι αρχικές μου σκέψεις και συναισθήματα. Και ενώ στα σχέδια μας υπολογίζαμε να το βγάλουμε σε μια κυψέλη, τώρα ανησυχώ έντονα για την επιβίωσή του. Η θέση που έχει επιλέξει για διαμονή, θεωρώ ότι, θα το φέρει σε πολύ δύσκολη θέση το χειμώνα. Ο κορμός της ελιάς έχει μια κλίση που μαζί με το άνοιγμα της σχισμής σχηματίζει κάτι σαν λούκι που θα οδηγεί όλα τα νερά της βροχής μέσα στη φωλιά. Ήδη έχουν πέσει μέσα κάποια φύλλα & χορταράκια, και τα οποία οι μέλισσες έχουν γεμίσει με πρόπολη. Έπειτα, ο διαθέσιμος χώρος είναι ελάχιστος και ο πληθυσμός φάνηκε να είναι και αυτός περιορισμένος. Τα ορατά κομμάτια κερήθρας είναι 4 με διαστάσεις περίπου 20 x 15 cm (max).
Αλλαγή πλάνων… Πρώτη προτεραιότητα πλέον, η διασφάλιση του μελισσοσμήνους.

   

(ΥΓ: Δυστυχώς η ποιότητα των φωτογραφιών είναι πολύ χαμηλή και δεν φαίνονται οι λεπτομέρειες από το εσωτερικό της μελισσοφωλιάς, παρά μόνο αμυδρά κάποια τμήματα της κερήθρας)

Περιοδικός τύπος

Είχα ακούσει/διαβάσει για τα δύο περιοδικά που κυκλοφορούν για το χώρο της μελισσοκομίας, το «Μελισσοκομικό Βήμα» & την «Μελισσοκομική Επιθεώρηση».
Έτσι, στα μέσα του προηγούμενου μήνα ξεκίνησα τη διαδικασία εγγραφής σαν συνδρομητής.
Το «Μελισσοκομικό Βήμα», με έδρα τη Λάρισα, εκδίδεται από την Ο.Μ.Σ.Ε. (Ομοσπονδία Μελισσοκομικών Συλλόγων Ελλάδος), είναι διμηνιαίο και έχει ετήσια συνδρομή €15. Η διαδικασία εγγραφής γίνεται μέσω του site (www.omse.gr) ή μέσω τηλεφώνου (2410533366 & 2410549724) είτε, τέλος, μέσω email (omse@otenet.gr) με τα στοιχεία παραλήπτη (όνομα, διεύθυνση & τηλέφωνο). Ακολουθεί μια αποστολή του τελευταίου τεύχους η οποία περιέχει μια ταχυδρομική επιταγή. Εναλλακτικά υπάρχει και η δυνατότητα κατάθεσης του ποσού της συνδρομής σε λογαριασμούς της Εθνικής ή Αγροτικής.
Η «Μελισσοκομική Επιθεώρηση», με έδρα τη Θεσσαλονίκη, είναι και αυτή διμηνιαίο περιοδικό και έχει ετήσια συνδρομή €25. Έχει και αυτό μια παρόμοια διαδικασία εγγραφής τηλεφωνικά (2392091575) και email (melpress@otenet.gr) όπως και ολοκλήρωσης της διαδικασίας για την πληρωμή της συνδρομής.
Ακολουθώντας τη διαδικασία του email και για τα δύο, μετά από 4-5 εργάσιμες ήρθαν στα χέρια μου τα δύο περιοδικά:

   

Με ταχυδρομικές επιταγές, ολοκληρώθηκε η διαδικασία και πλέον είμαι συνδρομητής και στα δύο!

Ζητείται ήθος!

Είναι βεβαίως άσχετο το χθεσινό ατυχές συμβάν αλλά το αναφέρω εδώ μόνο και μόνο επειδή έλαβε χώρα στο χώρο στάθμευσης του ΙΓΕ όπου ήμουν χθες για τα μαθήματα μελισσοκομίας. Όταν σχολάσαμε, πηγαίνοντας για να πάρω το αυτοκίνητο , αντικρίζω το εξής:

Ψύχραιμα, έψαξα για κάποιο σημείωμα στο τζάμι (όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις), αλλά τίποτα… Ρώτησα το φύλακα μήπως του είχε αναφερθεί κάτι σχετικό, αλλά και πάλι τίποτα… Η ασυνείδητη οδηγός, αφού έκανε τη ζημιά της (που μπορεί να συμβεί στον καθένα) φρόντισε να εξαφανιστεί δίχως να αφήσει τα στοιχεία της. Ή ένα συγνώμη για το γεγονός που με αναγκάζει να επωμιστώ μια δική της ζημιά έως ότου διευθετήσω το απρόβλεπτο έξοδο που επιφορτίστηκα για χάρη της.

Τι να πει κανείς;

Τεστ Αλλεργίας

Μιας και στο ξεκίνημα λοιπόν, είπα να ακούσω τις παροτρύνσεις για αλλεργικό έλεγχο πριν χωθώ για τα καλά στο «άθλημα». Και απ’ ότι μου έλεγαν, δεν είναι λίγοι αυτοί που ξεκίνησαν τη μελισσοκομική τους δράση, πήραν κυψέλες & εξοπλισμό και ύστερα από ένα τσίμπημα μέλισσας αναγκάστηκαν (?!?) να τα παρατήσουν.

Η διαδικασία του τεστ ήταν διαφορετική από αυτή που είχα στο μυαλό μου και που περίμενα. Τα κλασσικά δερματικά τεστ (αυτά που αφήνουν μια μικρή ποσότητα αλλεργιογόνου προς εξέταση π.χ. δηλητήριο μέλισσας και μετά κάνουν μια μικρή αμυχή ώστε να δουν αν υπάρχει αντίδραση ή όχι), έχουν αντικατασταθεί από τα σύγχρονα RAST tests. Αυτά είναι πιο ασφαλή τόσο για τον εξεταζόμενο όσο και προς τα αποτελέσματά τους. Μετά από μιά αιμοληψία, γίνεται μέτρηση των ειδικών ανοσοσφαιρινών E (specific IgE) και ανάλογα με την συγκέντρωσή τους αξιολογούνται σε τάξεις ώστε να διαπιστωθεί η σχετική ευαισθησία.

Οι τάξεις έχουν ως εξής:
Class 0 - <0.35 (Μη σημαντική)
Class 1 - 0.35-0.70 (Χαμηλή)
Class 2 - 0.71-3.50 (Μέτρια)
Class 3 - 3.51-17.5 (Υψηλή)
Class 4 - >17.5 (Πολύ Υψηλή)
Από την τάξη 2 και πάνω θεωρείται Θετικό.

Τα πέντε αλλεργιογόνα που ελέγχθηκα ήταν:
Ι1 : Apis mellifera (Honey bee) / Δηλητήριο μέλισσας
Ι2 : Dolichovespula maculata / Σφήκα
Ι3 : Vespula spp. (Yellow jacket) / Δηλητήριο σφήκας (κοινής)
Ι4 : Polistes spp. (paper wasp, venom) / Δηλητήριο σφήκας
Ι5 : Dolichovespula arenaria (Yellow hornet) / Δηλητήριο σφήκας

Η συγκέντρωση σε όλα ήταν <0.35 Ru/ml (δλδ. Class 0) εκτός από το I2 (σφήκα) πού ήταν 0.36 Ru/ml (δλδ. Class 1). Αυτό, και σε συνδυασμό με την υψηλή ολική ανοσοσφαιρίνη E (περίπου 6 φορές τη μέγιστη φυσ/κή τιμή), έδειξε ότι υπάρχει μια ευαισθησία στη σφήκα. Όχι όμως στη μέλισσα. Αλλά σε ένα μελισσοκομείο δεν μπορείς να αποκλείσεις τσίμπημα από οποιαδήποτε…

Τελικώς, το συμπέρασμα που βγήκε είναι ότι δεν υπάρχει αλλεργία στο δηλητήριο της μέλισσας, χωρίς αυτό να αποκλείει οποιαδήποτε αντίδραση του οργανισμού σε ενδεχόμενο τσίμπημα. Άρα, πρακτικά, αυτό που «κέρδισα» από το τεστ ήταν ότι σε περίπτωση που έβγαινε θετικό, θα έπρεπε να σταματήσω εδώ & τώρα.

Και αφού αυτό δεν συνέβη (ευτυχώς!!!), προχωράμε κανονικά…

Η πρώτη φορά!

Από τις σημαντικότερες στιγμές αυτόν τον τελευταίο ενάμιση μήνα ήταν η επίσκεψη στο μελισσοκομείο. Τουλάχιστον η πρώτη, από τις συνολικά τέσσερις που έγιναν σε αυτό το διάστημα για εκπαιδευτικούς λόγους στο ΙΓΕ. Η αλήθεια είναι ότι την επόμενη μέρα απέφυγα να «ανεβάσω» αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία αφού είχα την αίσθηση ότι πλημμυρισμένος όπως ήμουν από έντονα συναισθήματα υπήρχε ο κίνδυνος το κείμενο να ακουγόταν περίεργο (μελό, ίσως), ειδικά σε ανθρώπους που καθημερινά έχουν την δυνατότητα να επιθεωρούν τις δικές τους κυψέλες.
Σήμερα, με αποκρυσταλλωμένες σκέψεις, φιλτραρισμένα συναισθήματα και τις μετέπειτα επισκέψεις, πιστεύω ότι η πρώτη επίσκεψη θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μου.
Μελισσοκομική μάσκα, αναμμένο καπνιστήρι και… επιθεώρηση κυψέλης live!
Με αργές και μεθοδικές κινήσεις ένας συγκλονιστικός κόσμος φανερώνεται μπροστά μας. Χιλιάδες δεσποινίδες πηγαινοέρχονται πάνω στα πλαίσια και με ζωηρές κινήσεις εκτελούν τις βουβές εντολές της ευτραφούς κυρίας. Στα χέρια μου, ένα απ’ αυτά. Με τον πληθυσμό του επάνω, άλλες στο γόνο, άλλες στο μέλι & τη γύρη, ολίγον τι αναστατωμένες, μπερδεμένες ανάμεσα στην εργασία & την αυτοπροστασία, άρχισαν τις νευρικές κινήσεις. Με την ολιγόλεπτη παρατήρηση, θεωρητικές γνώσεις μετατρέπονται σε πρακτικές εμπειρίες. Στοιχεία από τον μικρόκοσμο της μέλισσας παίρνουν «σάρκα & οστά» σαν δομικά στοιχεία αυτής της αξιοθαύμαστης κοινωνίας.Και τα συναισθήματα να ξεχειλίζουν. Τόσο που για ώρες μετά, με έτρωγε η ανυπομονησία πότε & πως θα κάνω τις δικές μου κυψέλες για να τις επιθεωρώ. Τόσο έντονα ήταν αυτά τα συναισθήματα, που επιστρέφουν κάθε φορά μετά από μια επίσκεψη στο μελισσοκομείο του ΙΓΕ.

Η επιχείρηση «Προσωπικό Μελισσοκομείο» έχει ξεκινήσει…

Αβαρία…

…και μάλιστα σοβαρή. Πέρασε περίπου ενάμισης μήνας από την τελευταία δημοσίευση στο ημερολόγιο. Όχι ότι δεν υπήρχε υλικό να ανεβάσω. Κάθε άλλο μάλιστα. Όμως ο υπερβολικός φόρτος εργασίας δεν άφηνε και πολλά περιθώρια. Και πάλι καλά που σε αυτό το διάστημα δεν έχασα και κάποιο μάθημα στο ΙΓΕ. Μιλάμε για άγρια μάχη με νύχια και με δόντια να μην χαθεί η μικρή αυτή όαση στην καθημερινότητα. Ήμουν βέβαια και λίγο τυχερός, αφού την προπερασμένη εβδομάδα, σε ένα άγριο crescendo υποχρεώσεων & deadlines στο γραφείο, ήρθε ένα δώρο εξ ουρανού και ο καθηγητής απουσίασε εκείνη την εβδομάδα δίνοντάς μου πολύτιμο χρόνο να εκτονώσω την κατάσταση και να συνεχίζω πλέον με τα μαθήματά μου χωρίς κενά. (σ.σ. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι, είναι τόσο μεγάλη πολυτέλεια τη σήμερον ημέρα να έχουμε 3-4 ώρες την εβδομάδα για την προσωπική μας ευχαρίστηση;). Τέλος πάντων. Τώρα που τα πράγματα βελτιώθηκαν λίγο, θα προσπαθήσω να καλύψω το κενό που άφησα και πιστεύω ότι δεν θα χρειαστεί πάλι αντίστοιχη αποχή.