Το 1ο μου τσίμπημα μέλισσας!

Στο παρελθόν είχα δεχθεί κανα-δυο ντουζίνες κεντρίσματα, όλα όμως από σφήκες. Και κάποιες από αυτές με έντονα φαινόμενα αλλεργικής αντίδρασης. Γι’ αυτό ίσως και να υπάρχει μια ευαισθησία στη σφήκα όπως φάνηκε και στις εξετάσεις. Από μέλισσα δεν είχε τύχει να δεχθώ κέντρισμα. Ούτε και στον περίπου ένα χρόνο που ήρθα στο χώρο της μελισσοκομίας.
Την Παρασκευή λοιπόν, μαζί με το μεγάλο άλμα και την έναρξη της μελισσοκομικής δραστηριότητας, εγκαινίασα και αυτόν τον τομέα. Δεν το επιζητούσα αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έκανα και τα απαραίτητα για να το αποτρέψω. Έτσι, ενώ όλοι άλλοι είχαν βάλει την «πανοπλία» τους, εγώ καθόμουν αγέρωχος με ένα κατακόκκινο κοντομάνικο μπλουζάκι. Φορούσα μόνο τη μάσκα. Κατά διαστήματα είχα κάποιες προειδοποιητικές πτήσεις μπροστά στο πρόσωπο και γύρω από τη μάσκα, αλλά χωρίς συνέχεια.
Όταν όμως ο ήλιος είχε ξεκινήσει να δύει, οι μέλισσες άρχισαν να γίνονται περισσότερο εχθρικές. Ακόμη και αν βρισκόμασταν 20-30 μέτρα μακριά από κάποια κυψέλη.
Κάπου εκεί ένιωσα μία να περπατά πάνω στο μπράτσο μου. Σήκωσα το χέρι μου σε οριζόντια θέση και την παρατηρούσα καθώς περίμενα να πετάξει ενώ εκείνη περπατούσε προς τον καρπό. Θέλησα λοιπόν να τη διώξω εγώ με ένα γρήγορο χτυπηματάκι. Στη σκέψη, γιατί στην πράξη δεν έγινε ακριβώς αυτό. Την πίεσα άτσαλα και εκείνη μου το ανταπέδωσε.


Προσπάθησα αμέσως να βγάλω το κεντρί με το σάκο του δηλητηρίου. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα ή είχα ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, αλλά είπαμε: πρώτη φορά.
Ο αρχικά έντονος πόνος έδινε τη θέση του σε μια γλυκιά τοπική «καταστολή». Έβαλα λίγη αμμωνία με το stick και σε 10 λεπτά σχεδόν δεν ένιωθα τίποτα.
Απομακρυνθήκαμε κι άλλο από το μελισσοκομείο, γύρω στα 50 μέτρα και χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα αφού η τοποθεσία του ήταν μοναδική για τη θέα που προσέφερε. Ας το βγάλω μια φωτογραφία λέω. Κι άλλη λάθος σκέψη. Βγάζω τη μηχανή, σημαδεύω τον ήλιο και λίγο πριν την λήψη… κλατς! Μου την κάθεται άλλη μία στη βάση του δείκτη, ανάμεσα δείκτη-μέσο. Τι κεντριά και σάκους που τα είδα όλα από τον πόνο. Δεν το περίμενα κιόλας και μ’ αιφνιδίασε. Πλακώθηκα πάλι στην αμμωνία που την είχα πρόχειρη και πάλι όμως σε κανα τέταρτο όλα ήταν ωραία και καλά. Η ώρα περνούσε και δε φαίνονταν σημάδια ότι θα υπήρχαν εντονότερα σημάδια αλλεργικής αντίδρασης. Ακόμη και μετά την επιστροφή από το ουζερί όπου είχαν περάσει περίπου 4-5 ώρες, όλα φαίνονταν εντάξει και πολύ με χαροποιούσε το γεγονός αυτό. (της ήπιας αντίδρασης)
Το πρωί όμως, και περίπου 12 ώρες μετά τα κεντρίσματα, είχα έντονα πρηξίματα.

12 ώρες:
Στράβωσα…! Δεν είχα άλλη επιλογή. Ξεκίνησα τα χάπια και τις αλοιφές.
Περίπου μετά 24 ώρες και ενώ είχε προηγηθεί το μεσημέρι εντονότατη φαγούρα & πρήξιμο, άρχισαν σιγά-σιγά να υποχωρούν.

24 ώρες:
Σαφώς καλύτερα το επόμενο πρωί, σχεδόν 36 ώρες μετά.

36 ώρες:

48 ώρες μετά είχε απομείνει ένα ελαφρύ δυσδιάκριτο πρήξιμο στο πάνω μέρος του χεριού και μια μικρή φαγούρα που έφθινε σταδιακά. Ουσιαστικά δηλαδή, η όλη ταλαιπωρία κράτησε 2 μέρες.
Σαφέστατα, όλοι οι οργανισμοί δεν αντιδρούν το ίδιο αλλά, μου κάνει εντύπωση πως μερικοί δέχονται τα κεντρίσματα και από συμπτώματα… δεν τρέχει τίποτα! Ελπίζω με τον καιρό να αποκτήσω κι εγώ ανθεκτικότητα και ηπιότερα συμπτώματα. Αλλά και έτσι να μην γίνει… δε μασάω!